Ellen ging in 2022 mee op het Wilderness Retreat naar Noorwegen. Daar beleefde ze een 24-uurs solo waar ze in dit blog over schrijft. De 24-uurs solo is ook te beleven in Nederland tijdens het solo weekend.
Daar lig ik dan… solo in de Noorse natuur. Vanochtend voelde ik een bepaalde excitement, een vertrouwen en rust. We deden de dagelijkse thanksgiving en ontbeten samen. Nog even samen, nog even gezelligheid. Maar er heerste ook een sfeer van: “kom maar op”. Zo ook bij mij. Ik voel de constante lach op mijn gezicht en terwijl ik mijn object neerleg zeg ik “I trust the process”. En dat doe ik, echt. Ik begin te lopen en voel me krachtig. Uit mijn hoofd en ik volg mijn intuïtie. Ik loop door het natte mos en zie in de verte het meer. En dan zie ik een klein kleurig bosje, vol met blauwe bes struikjes. Inmiddels weet ik dat dit een lekkere slaap ondergrond is. Er staat een mooie boom met fel groen mos eromheen, het uitzicht is prachtig. Hier ga ik zitten. Dit is mijn plek. Ik zet mijn tarp op. Eén keer fout. Niet stabiel. Oké nog maar een keer, yes gelukt!
Dan is het tijd voor rust, het zijn, met mezelf, hier en nu. Klinkt zo simpel, maar het duurt even voordat ik er echt ben. Ik loop “mijn stukje” rond en voel me thuis. Ik spring even, ik adem, ik loop, ik zit, ik lig en praat wat tegen mezelf. Ik voel me comfortabel in het oncomfortabele.
Hoe laat zou het zijn? Waar staat de zon? Het regent en ik lig onder mijn tarp. Ik ben hier gewoon en lig hier te zijn. Te zijn als mens, maar onderdeel van dit grotere magische geheel. Er komen vraagstukken in me op. Maar elke keer weer is het antwoord simpel. Lief zijn voor mezelf.
Na de schemering ben ik in slaap gevallen. Een diepe slaap, vol met dromen. Mijn hoofd maakte mij van tevoren bang dat het eng zou zijn in het donker zo alleen. Maar nee. Ik voelde een enorm vertrouwen in de plek waar ik was, het voelde als thuis. In de ochtend regent het nog steeds. Ik luister naar het gespetter, kijk hoe drie slakken hun sporen achterlaten en voel me kalm en vredig. Hoe laat zou het zijn? Geen idee.
Op blote voeten loop ik naar de boom met het mos erom heen. Ik voel het zachte mos en voel me in het hier en nu. De kalmte die ik voel is bijna overweldigend. Ik zie het meer, de reflectie, de vogels, de bomen en de herfst kleuren op de grond. Ik hoor de regen, de vogels, de waterval en het gekletter op de tarp. Ik voel de wind, de regendruppels en de natte lauwe grond. Ik voel dat ik echt hier ben. Ik sta hier te staan. Soms met een gedachte en soms even zonder. Wat een rust.