Ralf ging in juli 2020 mee met een solo weekend. Hij beschrijft hier zijn ervaring.
Na een mooie ontmoeting op de eerste avond met de groep mede-solo-ers begon het delen van elkaars verhaal. Niet je verhaal, maar een verhaal, waarin ik werd uitgenodigd te vertellen wat er op dat moment gehoord en uitgesproken wilde worden. Rond het warme kampvuur met thee uit de heksenketel vol berkenblad en spar. De geur van rook, buiten, de steeds meer ontspannende gezichten om me heen en een diepere rust in mezelf.
De eerste nacht viel en met hoofdlamp aan liep ik naar mijn eerste opgezette tarp (vierkant zeil van 3x3m). Een eerste nacht onder deze zelfgebouwde beschutting tegen regen en wind. Midden in de nacht werd ik wakker, het gebrek aan tarp-opzet-ervaring toonde zich. Ik had de tarp net niet genoeg uit de wind gezet, waardoor 1 kant vol de wind ving. Niks schoot nog los, maar ik bleef alert tussen het wegdommelen in.
Toen het ochtendlicht me wakker maakte, stond de tarp nog steeds, was alles droog op een paar spetters op het voeteneinde van mijn slaapzak na. Ik viel in een diepe slaap tot ik “goedemorgen” hoorde en de 24uurs solo weer een stap dichterbij was en stiekem al was begonnen.
Na een heerlijk licht ontbijt rondom het vuur, een wandeling langs het prachtige terrein met allerlei mooie plekjes om straks een solo plek te maken en wat bewegingsoefeningen om verder te dalen en te ontspannen, ging het toch echt gebeuren.
Daar stonden we in het iets guurder geworden weer. In een cirkel, een stap naar binnen en er op uit. De Nederlandse wildernis in op zoek naar een plek die mij zou uitnodigen. Ik schoot in mijn hoofd toen ik iedereen op pad zag gaan. “Waar wil ik heen?” “Wat is een goeie plek?” “Maar er gaat al iemand die kant op” “Je loopt naar de verkeerde kant”. Even diep ademhalen, voelen waarom ik er ook al weer was en mijn voeten liepen als vanzelf richting het berkenbos. Ineens stopte ik, ik had niet ver gelopen, maar ik moest hier zijn. 4 dikke berken, met een dunne dode berk erbij nodigden me uit om hier te zijn. Ik legde mijn spullen neer, liep terug om mijn plek op de kaart te laten zetten en ik was er weer.
Tussen de Berken Broeders. Totaal geen vlakke ondergrond, maar het was niet mis te verstaan. Hier moest ik zijn, dit was voor de komende 24 uur mijn solo plek. Tarp op gezet met de ervaring van de nacht ervoor en het zag er stevig uit. Grondzeil neergelegd, met een zakmes 4 spiesjes van een gevonden tak gemaakt om het op z’n plek te houden, slaapmat en tas erin en de hemel brak open. De wind raasde vanuit de verte naar dichtbij. Langs de tarp, vlaagjes door de tarp, maar het stond en bleef droog, wederom op het voeteneinde na. Na de eerste bui de achterkant wat lager gezet om inregenen te beperken en dat lukte. Wederom regen, harde wind, maar ik lag droog.
Doordat alles grijs was (en de telefoon ingeleverd) had ik geen besef meer van tijd. Ik heb enorm veel geslapen, ik heb gemediteerd, ik voelde dat er om mij heen aan en met mij werd gewerkt. Alsof ik één werd met de natuur en we samen deze 24 uur beleefden. De wind kreeg een andere betekenis, het werden afzonderlijke vlagen en ik voelde ze als entiteiten die door het bos raasden, op doortocht, de omgeving schoonvegend. De regen werd voor mij een reden om in mijn cocon te blijven onder de tarp, ook al had ik regenkleding mee. Ik voelde, ik dacht, ik was in het verleden, in de toekomst en ik probeerde mezelf steeds weer te brengen naar nu. Naar het lieveheersbeestje dat de grasspriet beklom, naar het uitzicht van de witte berken en het hoge gras, naar de mestkever die zorgvuldig zijn weg zocht tussen het hobbelige mos.
Op het moment dat ik dacht – “moet ik niet eens dieper in mezelf graven? Wanneer komt het ongemak? Waar zijn eigenlijk de dieren?” – staarde ik voor me uit in de schemering en zag een snuit. Ik dacht eerst dat het een biggetje was, maar dat leek me sterk. Ik probeerde niet te bewegen en toch alles te kunnen zien. Langzaamaan snuffelde het dier door de blauwe bessen struikjes voor me. Zwart werd zichtbaar, wit en grijs. Het was een das! Nog nooit in mijn leven in het echt een das gezien, ik heb getwijfeld, ik heb me verwonderd en bovenal enorm genoten van het zien van dit prachtige dier dat schuifelend mijn zicht weer verliet.
De nacht was nu echt in aantocht. Ik rolde mijn slaapzak uit deed buiten nog een plas en ging in mijn warme mummy liggen. Toen het licht werd, werd ik weer wakker na een heerlijke nacht in wind & regen om mij heen. Wat deed de buitenlucht mij goed. De vogeltjes begonnen te fluiten, het was droog, dus ik kwam onder mijn tarp vandaan. Ik heb gestaan tussen de berken, zacht zingend klanken gemaakt, mijn lijf wakker geschud en de omgeving naar binnen geademd. Thuis.
Ik heb nog even buiten de tarp gemediteerd tot het weer regende. Ik heb weer geslapen, gemijmerd, gevoeld en gekeken naar de silhouetten van de kruipende teken bovenop mijn tarp. “Zou de 24 uur al bijna voorbij zijn? Hoe laat is het? Oja, niet bezig zijn met de tijd, wees maar hier.” Ik ging op mijn knieën zitten, strekte me uit, hoofd naar de grond en ik ontspande in het moment. Na een tijdje hoorde ik de kraai. Ik kraaide terug, keek op en daar zat Peter in het groen. Dit was het teken van het einde van de solo.
Spullen gepakt, vol ontroering de Berken Broeders en de aarde bedankt voor dit warme welkom, de plek achtergelaten alsof ik er niet was geweest en terug naar de cirkel. Onnodig gewacht op de anderen, maar een heerlijke douche in wind en regen. De cirkel weer in, afgesloten en naar het base camp. Na 24 uur niet te hebben gegeten, was daar thee en een fijne linzensoep, door de mannen gekookt op het vuur onder de ketel. In stilte aten we met de hele groep. Fijn om weer te eten, maar ook wennen. Een echt hongergevoel heb ik niet gehad, het wennen aan weer eten was aanweziger door een lichte misselijkheid. Maar fijn was het ook. In de warmte van het vuur en de kletterende regen op het zeil, deelden we onze ervaringen. 1 voor 1 met de al jarenlang gebruikte talkingstick. We deelden reflecties op de verhalen van de ander. Er kwamen mooie inzichten voorbij, mooie wensen aan anderen en wensen voor zichzelf.
Ik ging de solo in met de intentie mezelf, mezelf te wensen in alle facetten. En dat is wat ik heb ervaren. Zonder afleiding, zonder doen, met denken, met voelen, met ervaren en bovenal met zijn. Het smaakt naar meer, meer natuur, meer rust, minder afleiding en meer waar het voor mij echt over gaat. Bedankt dat je tot hier hebt gelezen. Dat je een van mijn verhalen hebt mee willen maken via het digitale papier.
Dank aan de natuur, aan mezelf en het samenkomen en samenzijn van alles
—
Benieuwd wat een solo weekend jou brengt? Check hier meer info of reserveer meteen je plek!
Header foto is van Magnus Lindvall via Unsplash