Deze blog is geschreven door Ilona. In 2021 ging zij mee op Solo Weekend.
Al pratend vul ik zaterdagochtend mijn water bidon. De solo gaat zo van start. We grappen wat over mijn stoere, groene en vooral grote bidon, waarmee ik wel een ware survivalaar lijk. Ik ben nieuwsgierig naar wat gaat komen. Ik denk aan de verhalen rond het kampvuur gisteren, de heerlijke oefeningen vanmorgen, aan thuis, het laatste ontbijt, aan van alles.
Het stukje wandelen naar de start van de solo is prachtig. En spannend…het vooruitzicht op de komende 24 uur wordt nog intenser. Maar we zijn er klaar voor! Peter en Thijs hebben ons goed voorbereid en toegewerkt naar dit moment. Na wat laatste woorden en blikken vertrekt iedereen op zoek naar zijn of haar plek.
Snel vind ik mijn plek. Hier zal ik de komende 24 uur zitten, liggen, vervelen, verwonderen…wie zal het zeggen? Stiekem hoop je toch op iets bijzonders. Een groots voorbij lopend dier, een sterrenregen. In ieder geval iets wat je nog niet eerder zo gezien hebt.
Na het opzetten van de tarp (zeiltje waaronder je slaapt) drink ik even wat slokken water zittend tegen een boom. Wat een uitzicht hier! SPLASH! Geheel onverwachts is daar een eerste inzicht. Niet door een prachtig hert of de schitterende zon. Maar door de stoere bidon, die nogal scheef en wankelend naast me staat.
Geschrokken vraag ik me af hoeveel water ik net dronk? Wat als het te snel op is…dan moet ik terug. Ik wil me ook nog wat kunnen opfrissen misschien. Alles moet van dit water. Dat nu in een bidon zit, waarvan ik niet eens de dop goed heb dicht gedaan…. Ineens besef ik hoe ik dagelijks gehaast op de automatische piloot van alles doe. Van alles maar vanzelfsprekend vind. Geen aandacht. Geen “dank je wel”.
Want logisch toch?…dat er water uit de kraan komt. Zo veel je maar wil…
Voor mijn solo heb ik al heel wat glazen water gedachteloos opgeklokt. Mijn handen gewassen, terwijl mijn hoofd in haast was om ergens op tijd te komen. En water regelmatig langer laten stromen dan nodig, omdat het even net zo uit kwam. Hoe anders wordt dat als je 1 watervoorraadje hebt voor 24 uur. Waarbij je ook nog eens geen idee hebt hoeveel uren daar al van verstreken zijn…
Vanaf dat ogenblik wordt het leven van mijn bidon de hemel op aarde. Hij mag niet omvallen, dus ik zorg goed voor hem. Het water drinken wordt een moment om van te genieten.
Ik drink het niet meer zomaar, maar schenk het oplettend in mijn kopje. Ik zeg proost tegen mijn bidon (…eh…oke, laten we dit stukje wel onder ons houden. Het is niet zo dat door een solo al je schaamtegevoel verdwijnt…). Ik kolk het water wat rond, bedankt het, kijk, proef en voel het door mijn mond. Na de nacht kouder, dan tijdens de zonnige middag. Geen andere gedachte….”gewoon” water drinken.
Hier is thuis zo makkelijk een stuk haast mee uit de dag te halen. Het stopt zo eenvoudig even je ratelende gedachten. Tijdens de solo komen er diepere inzichten, waar je niet altijd direct iets concreets mee kan. Die moeten sudderen. Maar er komen vooral ook meer van dit soort kleine simpele dingen, die altijd al voor je liggen. Die je zo makkelijk toepast. Om even te vertragen, om even een reset in je dag te doen. Geweldig toch?! Ik ben er hartstikke blij mee. Ook thuis vul ik nu s ‘morgens nog mijn bidon met water voor die dag. Een mooie reminder aan mijn lesje aandacht en dankbaarheid.
Geloof me…dit slechts lezen zal niet die diepe impact op je hebben, die je voelt als je het zelf ervaart. Wil je dat net als ik ook beleven? Ga dan voor het solo-weekend. Ik weet zeker dat jij ook verwonderd, overdonderd, geraakt en geprikkeld wordt.