Deze blog is geschreven door Jules. Hij ging in het voorjaar van 2018 mee met Back to the Wild.
Ik word wakker van een enorme klap. Voor ik mij besef waar ik ben splijt een bliksemflits de hemel open. Als de eerste druppels beginnen te vallen denk ik ‘lig ik wel hoog genoeg, lig ik wel droog?’ Veel tijd om daarover na te denken krijg ik niet. Binnen 1 minuut gaan bliksemflitsen en donderslagen gepaard met een grote muur van water, die met donderend geraas mijn tarp geselt. En daaronder, veilig in mijn slaapzak, lig ik droog. Niet gek voor een beginnend buitenmens denk ik en tevreden val ik weer in slaap.
Hoe anders was dat bij het vertrek uit Nederland. Op Schiphol met een backpack op mijn rug, vraag ik mij af of dit wel bij mij past. Reconnect with nature, reconnect with yourself was de verleidelijke slogan in het artikel in de weekendbijlage van het FD. Ik dacht meteen ‘dit wil ik doen!’ Een week terug naar de basis, disconnected van de rest van de wereld, jezelf onderdompelen in de natuur, alleen met een groep mannen en met de veiligheid van een ervaren gids die je de weg wijst. Hoe gaaf is dat. Maar nu weet ik dat niet meer zo zeker.
De ongedwongenheid en relaxte houding van Peter en Thijs, de rust die Thoralf onze gids uitstraalt en de verwachtingsvolle opwinding van de andere deelnemers maken dat ik me snel op mijn gemak voel. Met het afgeven van mijn verbinding met de buitenwereld en het loslaten van de klok, laat ik ook de regie los. In de dagen die daarop volgen ben ik alleen wanneer ik alleen wil zijn en voer ik mooie en diepgaande gesprekken met mijn reisgenoten. Ik leer om mijn zintuigen beter te gebruiken en daarop te vertrouwen. Voor een week ben ik onderdeel van de overweldigende natuur en brengen de rituelen mij weer in contact met de energie die ons allen verbindt. Lange wandeltochten worden afgewisseld met vissen op het meer en samenzijn rond het kampvuur. Daar eten we samen en delen we verhalen.
En ergens in de week is het zover: de 24-uurs solo. Na een mooi plekje te hebben uitgezocht, ga ik terug om mijn backpack op te halen. Ik kom erachter dat ik voldoende heb opgestoken van de lessen van Thoralf om niet alleen het kamp snel terug te vinden, maar ook mijn uitgekozen plekje. Als een “volleerd” buitenmens zet ik mijn tarp op en ga ik aan de slag met één van de twee vragen waar ik mee kwam: hoe nu verder in mijn werk? Nadenken daarover blijkt al snel een zinloze exercitie omdat mijn gedachten steeds afdwalen. Het is pas de volgende ochtend dat ik er, starend over het water, achter kom dat ik het antwoord al lang gevonden had. Ik moet daar niet over willen nadenken, het komt zoals het komt en mijn gevoel vertelt mij wel wat de goede beslissing is. Tevreden laat ik mijn gedachten voorbijgaan en geniet ik van de prachtige natuur.
Terugkijkend op de week Noorwegen heeft het me meer opgeleverd dan ik had kunnen bedenken. Niet alleen het eerste deel van de slogan reconnect with nature, maar veel meer het tweede deel reconnect with yourself heeft mij verrast. In die week heb ik de ‘kloktijd’ los kunnen laten en mij over kunnen geven aan de ‘reële tijd’: de tijd die stroomt, organisch is en waarin ik mijn ‘zelf’ heb gevonden. Als bonus heb ik meer van mezelf mee naar huis genomen wat ik met mijn lief heb kunnen delen.
Nu de maanden verstrijken en de ‘kloktijd’ weer steeds meer de regie voert, groeit het verlangen naar een reconnection. Tijd om plannen te smeden…