Laura ging in 2022 mee op Deep Dive. In deze blog lees je haar ervaring.
Twee nachten in mijn tentje ergens in de Veluwe, samen met een groepje mensen. Niet wetend wat mij te wachten staat. Wel dat het zonder horloge, zonder tijd en zonder mobiel zal zijn. Vooraf merk ik een onbestemde onrust, hoewel er geen reden voor is. Ineens weet ik waarom: ik moet de controle los en overlaten aan iemand anders. Tegelijk heb ik echt zin in dit avontuur en voldoende vertrouwen om te kunnen zijn met wat er is, wat er ontstaat – en met wat er niet is.
We lopen allemaal wel eens vast
Wat ik wel met enige zekerheid weet, is mijn aanleiding om te gaan. Een terugkerend thema, wens en verlangen, soms geworstel. Midden op de Veluwe, op een oud landgoed dat leven in zijn eigen tempo ademt, is de eerste avond gereserveerd voor het verkennen van ieders aanleiding en vraag. Na een oefening delen we onze vragen aan het kampvuur. Kort, langer, vaag, soms licht emotioneel of aarzelend. Waar gaat het mij om in deze 48 uur? Na een rondje goed luisteren denk ik: het gaat ons allemaal om het volgen van ons hart.
Om de angst te kunnen loslaten
Onze vragen zijn verschillend, maar we hopen allemaal op meer helderheid, kracht en moed om onze eigen oordelen en onzekerheid te kunnen loslaten. Om de angst los te laten die ervoor zorgt dat we niet durven kiezen of springen van de springplank; met het vertrouwen om veilig te landen. Inmiddels weet ik dat de vragen van mijn hart niet opgelost worden in mijn hoofd, waar mijn ego vaak luidkeels zijn feestje viert. De gremlins in mijn gedachten komen altijd opdagen als ongewenste gasten.
Hoe volg je je hart?
In alle rust en stilte is de kans op het horen van de intuïtie het grootst. Het probleem is echter vaak dat we die niet durven horen. Diep van binnen voelen en weten we al wat onze richting is, maar veranderingen zijn onzeker, lastig, doodeng soms. We schieten in ons hoofd, praten onszelf voortdurend vol met drogredenen, valse verantwoordelijkheid en houden onszelf klein. Tegelijk verpieteren we; worden stil, moe en leeg. De levensenergie in ons hart en ziel wordt langzaam gedoofd door ons onzichtbare geworstel over de te nemen besluiten. Tijdens deze paar dagen wordt steeds duidelijker dat de ‘bottom line’ van al onze vragen luidt: Hoe volg ik mijn hart, en waar haal ik de moed vandaan voor de stap die ik wil zetten?
We zitten allemaal in hetzelfde schuitje
Die avond bij het kampvuur zie ik in de tekeningen veel paden, splitsingen en harten. Wij durven niet goed voor ons eigen hart en ons eigen pad te kiezen dat nog niet helemaal uitgestippeld is. Een sprong(etje) in een andere toekomst voelt voor ons allemaal vaak eng, minstens onzeker. De huidige baan, het liefdeloze huwelijk waarin we onszelf niet meer herkennen; een lege huls van wat ooit ons hart deed kloppen, zingen en dansen, is veilig maar vermoeiend. Emoties proberen we door middel van afleiding op afstand te houden, maar als de focus versplinterd is, volgt onvermijdelijk de onrust.
Van loslaten naar ontvangen
Als je hart volgen zo makkelijk was had niemand een coach nodig. Hoe stem je het hoofd af met je hart én lichaam? Hoe maak je keuzes vanuit je hart en vanuit je kernwaarden? Hoe luister je zonder ruis op de lijn, door alle adviezen heen? Door je zintuigen open te stellen voor het leven, verstillen en door af te stemmen op de golflengte van de natuur. In een paar dagen via buiten naar binnen gaan kan al kleine wonderen verrichten, merk ik tijdens deze tweedaagse duik in mezelf. Kunnen ontvangen door iets los te laten, door te vertragen beter kunnen horen, zien en voelen – zowel in mijn hart als in mijn lijf. Door te delen – kwetsbaar en open – de warmte en liefde van anderen kunnen ervaren. Wat een groot cadeau is dat.
Nachtelijk bezoek
In mijn slaapzak word ik wakker door een geluid naast mijn tent – of beter gezegd; mijn oor. Ik blijf liggen luisteren. Mijn gedachten neem ik waar, maar ik laat ze niet op hol slaan. Een volle blaas, het is nog midden in de nacht, dwingt me dan toch tot een mogelijke confrontatie; buiten oog in oog met deze – vermoedelijk vreedzame – buitenvriend. Ik voel toch enige angst, maar moet naar buiten. Ik zie niets. Er gebeurt niets. Mijn buitenvriend lijkt te zijn vertrokken.
Terug in mijn slaapzak besef ik dat we zo vaak bang zijn voor de angst en niet eens zozeer voor de oorzaak daarvan. In stilte besluit ik: eet jij daar maar rustig door, of scharrel wat. Ik slaap lekker door in mijn tentje. Zo zijn we beide tevreden. Het gevoel van angst is weg en de adrenaline kan weer verdampen.
Back to basics
Ons leven zit tegenwoordig zo vol aan ruis, spullen, connecties, verwachtingen, verplichtingen en dingen te doen, dat afstand nemen van dat alles heel bevrijdend, rustgevend én soms ook spannend kan zijn. De druk doet ons geen goed, en toch voelen we ons veiliger midden in de stress dan in de eenvoud van offline buiten zijn. Het ‘beperken van jezelf’ door je mobiel en horloge in te leveren biedt juist een kans voor ervaring van meer vrijheid. Vrijheid van niet bereikbaar hoeven zijn en het gevoel van tijdloosheid waarin alle druk ongemerkt oplost in het niets. Slapen in je tentje of tarp in de natuur is misschien geen topaccommodatie, maar biedt de ervaring van rust en eenvoud, contact met de natuur en het pure leven zoals het is. Mij heeft het vertoeven in de natuur erg goed gedaan en mijn plannen zijn daarna in versnelling gekomen, diep vanuit mijn hart. Ineens kan ik weer makkelijker kiezen.
Is dit retreat iets voor jou? Op deze pagina vind je alle info en data.