Eddie ging in 2022 mee op Wilderness Retreat en schreef deze blog over zijn ervaring.
Een jaar geleden (september 2022) nam ik deel aan een retreat van zeven dagen in de rauwe natuur van Noorwegen. Even zonder ruis of prikkels terug naar de basis en werken aan mijn persoonlijke ontwikkeling. Noorwegen stond al lang op mijn verlanglijstje. Toen ik las dat ik deze belevenis ook hier kon ervaren, was ik meteen verkocht.
Mijn voorbereiding begon al in maart, direct nadat de boeking bevestigd was. Van de paklijst met aanbevolen spullen werd ik nog enthousiaster. Ik moest een uitrusting samenstellen. Omdat ik geen ervaren bushcrafter was, kon ik van vrienden diverse spullen lenen zoals een slaapzak en -mat. Cruciaal om warm te blijven ’s nachts. De voorpret was begonnen.
Offline
Eindelijk was het zover. Op 17 september vertrokken we van Schiphol richting Trondheim. Daar werden we door Peter ontvangen en maakten we kennis met de rest van de groep. Met twaalf gelijkgestemde deelnemers, ieder met zijn of haar eigen motivatie stapten we in een busje. Twee uur later werden we gedropt een afgelegen bosrijke omgeving.
Deelname aan zo’n retreat betekent jezelf een week afzonderen van de buitenwereld. Bij aankomst lever je je telefoon en horloge meteen in. Je bent niet meer online en omdat het in Noorwegen sneller donker wordt, heb je ook geen goed tijdsbesef meer. Het verbaasde mij echter hoe gemakkelijk ik kon loskomen van mijn dagelijkse en snelle wereld. Ik kan best goed alleen zijn, maar absolute stilte vond ik niet altijd prettig. Thuis heb ik meestal wel een radio of TV aanstaan, juist om die stilte te doorbreken. Nu moest ik, alleen zijn met mijn gedachten. In serene rust en wat vond ik het fijn.
Oefening baart kunst
Eenmaal op onze plek in de bossen van Noorwegen aangekomen, zocht ik op dag twee een slaapplaats in de nabijheid van het basiskamp. Voor het opspannen van een tarp heb je twee bomen nodig en bij voorkeur een stukje vlakke bodem ertussen. De dagen die volgenden waren nat en koud. Om op te warmen begonnen we iedere dag met verschillende oefeningen. Heel fijn om goed wakker te worden en je lichaam en geest te activeren. Na het ontbijt gingen we dan op pad om nieuwe dingen leren en bovenal te leren vertrouwen op je zintuigen. Beter oriënteren in een onbekende omgeving bijvoorbeeld. Beter kijken en luisteren. Het voelde bijna als een soort van training waarin we werden voorbereid voor het hoogtepunt van deze retreat.
Nog een hoogtepunt
Dag vier was de dag van de waarheid. Spullen inpakken en op weg naar een nieuwe verblijfplaats voor de komende 24 uur, helemaal alleen in een onbekende omgeving. Nog even snel wat warm water in de thermosfles en afscheid nemen van de groep. Eenmaal op mijn plek aangekomen heb ik op mijn gemak mijn slaapplaats in orde gemaakt. De tijd verstreek met mijn gedachten en af en toe wat dierengeluiden uit het bos die mijn aandacht trokken. Toen mijn tarp opgespannen was ben ik mijn slaapzak ingekropen met mijn blik op een sterrenhemel zoals ik hem nog nooit gezien had. Al vlug viel ik in slaap. Op enig moment werd ik gewekt door een snuivend geluid. Mijn hart zat in mijn keel en een paar minuten veranderde mijn gevoel naar nieuwsgierigheid. Op minder dan vijf meter van mijn tarp kreeg ik een nachtelijk bezoek van een eland. Wat is zo’n dier imposant en wat ben ik dankbaar voor deze once-in-a lifetime ervaring. Zonder tijdbesef was kwam mijn 24 uur alleen zijn ten einde. Het was al even licht toen ik onze Noorse gids Thoralf zag verschijnen. Hij kwam mij vertellen dat de 24 uur al voorbij waren. Ik had nog wel dagje extra willen blijven, ik vond het een geweldige ervaring!
Sharing is caring
Al enige tijd voelde ik de behoefte om mijn ervaringen tijdens deze retreat te delen, daarom ook dit blog. Inmiddels heb ik mijn verhaal wel drie keer herschreven. Er zijn zoveel bijzondere en mooie dingen die ik daar heb beleefd. Niet of weinig blootgesteld worden aan afleiding maakt dat je alles veel beter kunt waarnemen en absorberen. Deze reis maakte ik weliswaar in groepsverband, maar ik was in die week toch behoorlijk wat tijd ook op mezelf. Er gaat dan veel door je hoofd en regelmatig voelde ik de behoefte om in het moment dingen te delen met het thuisfront. Nu een jaar later besef ik mij nog beter wat ik aan deze reis gehad heb.
Mede door feedback van mijn reisgenoten weet ik nu dat ik niet altijd degene hoef te zijn die het initiatief neemt. Ik heb een zorgend karakter en ik geniet ervan om te kunnen helpen. Nooit eerder heb ik er bij stil gestaan dat ik met dat gedrag anderen de kans heb ontnomen om als eerste naar voren te stappen. Het belangrijkste wat ik hier geleerd heb is dat ik in het dagelijkse leven soms teveel afleiding ervaar. Het leven is onvoorspelbaar en minder maakbaar dan we soms denken of zouden willen. Ik weet nu dat ik gerust op mezelf kan vertrouwen en dat hulp accepteren oké is.
Eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik, na een paar weken thuis, alweer vlug verviel in mijn oude gewoontes en patronen. Ik ben er me wel bewust van geworden. Dan dwing ik mezelf om even te resetten en daardoor ervaar ik tegenwoordig minder stress. Ook heb ik er een nieuwe hobby bij. Verblijven in ongerepte natuur en overnachten in de open lucht voelt voor mij als ontsnappen. Dus ga ik tegenwoordig af en toe lekker een weekendje alleen de bossen in. Even onthaasten in de stilte, wat een rijkdom!
Speel je met de gedachte om ook zoiets te ondernemen en twijfel je nog? Dan hoop ik dat mijn blogje je overtuigd heeft om het ook te gaan doen. Stuur me gerust een berichtje als je nog vragen hebt of advies wil.😊
Eddie