Onderstaande blog is geschreven door Peter, één van de oprichters van Back to the Wild. Hij schreef dit op de avond na het solo weekend van begin mei 2019.
“Weet ik wel wat ik wil in m’n leven?”
“Doe ik de juiste dingen?”
“Waai ik niet gewoon met alle winden mee?”
Deze drie vragen spoken nog wel eens door m’n hoofd. Soms bepaal ik jaarthema’s, maar van hele concrete doelen komt het niet vaak. Niet gek ook dat ik altijd heel veel bewondering heb voor mensen die dit wel doen. En ja, de angst of ik het zelf dan wel goed doe komt dan zeker op.
Afgelopen weekend heb ik – terwijl ik een jonge eik stond te omhelzen, ja echt – de mooiste spiegel mogen ervaren: de natuur. Met Back to the Wild zaten we op een prachtig stuk Veluwe met ons eerste solo weekend. Terwijl de solo ook voor mij begonnen was zat ik tussen een paar eiken de intredende schemering te bewonderen. De koude noordenwind kwam in vlagen voorbij, met af en toe een korte hagelbui. In m’n blikveld richting de zon viel m’n oog ineens pas écht op de eik, die toch al de hele tijd naast m’n tarp stond. Zag ik die nu pas voor het eerst?
Een jonge, lange eik. Krachtig en in de groeifase van z’n leven. Onderin verbonden via stam en wortels met de aarde, andere bomen en ander leven om zich heen. Sterk en krachtig. Bovenin volop in het blad met vertakkingen die steeds dunner worden, verbonden met de lucht om zich heen. Flexibel, bewegelijk, bijna sierlijk. Een soort dans met de wind. En op dat moment overviel het besef me ineens: ontspannen meebewegen met de wind, én verbonden kunnen zijn met je eigen wortels. Kunnen bewegen, kunnen meebuigen vanuit een solide basis, windvlagen trotseren zonder je basis te verliezen.
De wijsheid van deze jonge eik lijkt op dat moment als een soort bliksemslag ineens overgedragen te worden. Het voelt zo krachtig, zo aanwezig. Voor m’n gevoel gaat het nog veel dieper dan ik nu met gedachtes kan proberen te begrijpen. Dieper dan woorden kunnen beschrijven. De aandacht geven aan m’n eigen wortels, aan mijn verbinding daarmee, en van daaruit bewegelijk en flexibel kunnen leven. Het oordeel over mezelf en m’n angst of ik het wel goed doe loslaten, weg kunnen laten stromen.
Nadat iedereen vertrokken is de volgende dag ruim ik samen met Thijs de laatste dingen op. We breken een tarp af, Thijs maakt nog wat pannen schoon, en ik ontferm me over de vuurplaats. Er staat nog een jerrycan gevuld met regenwater. Door de droogte van de afgelopen tijd noodzakelijk om naast het vuur te hebben. Ik loop met de jerrycan naar de jonge eik toe en laat het water langs de stam stromen. Ik geef de eik een laatste knuffel en besef me dat om te mogen blijven vertrouwen op m’n bewegelijkheid, ik gewoon m’n eigen wortels water moet blijven geven.
—
Benieuwd wat een solo weekend jou brengt? Check hier de data of reserveer meteen je plek!
Fotocredit: Jenna Beekhuis